Opruimen is hot! Sinds opruim goeroe Marie Kondo een eigen programma op Netflix heeft, barsten de magazijnen van Amerikaanse kringloopwinkels bijna letterlijk uit hun voegen. Ook in ons land weet de frêle Japanse menig vrouw de kelder of kast in te jagen om er eens flink de bezem doorheen te halen. Toen ik op Instagram het opruimspel The Minimalist Game voorbij zag komen, dacht ik dan ook meteen: yup, gaan we doen!
Hoe speel je The Minimalist Game?
The Minimalist Game is een spel waarbij het draait om het wegdoen van spullen. Ten eerste om gewoon lekker je huis op te ruimen, maar ook om je te beseffen hoeveel -onnodige- dingen je misschien soms koopt en je te realiseren dat je echt wel met wat minder toe kan. Het spel doe je één maand lang. Op dag 1 doe je één ding weg, op dag 2 twee dingen net zo lang tot je ,bijvoorbeeld op de laatste dag van april, van dertig dingen afstand doet. Wat je wegdoet, mag je zelf weten. Of het nou een gerafelde handdoek, een fiets, een lippenstift of een magneetje is: jij bepaalt. Wel is het de bedoeling dat je nadenkt over de bestemming van je afdankertjes. Alles in een grote grijze zak gooien en aan de straat zetten, is niet echt in de geest van het spel. Dus kijk wat je kan verkopen op Marktplaats, geven aan vrienden of familie, doneren aan de kringloop of gooien in de kleding- of andere recyclebak.
Vierhonderdzes dingen
Niet dat ik het erom doe, maar ik speel het spel in februari, de kortste maand van het jaar. Hoewel ik de maand er dus niet op uitgekozen heb, scheelt het me toch minimaal negenenveertig items. Als een vriend me een appje stuurt met het aantal dingen die ik in totaal weg moet doen, schrik ik even: vierhonderdzes! Oh, dat ga ik nooit redden, denk ik meteen. Ik ga al zo vaak met zakken vol troep richting de kringloop dat het me sterk lijkt dat ik nog van zoveel dingen afstand wil doen. Toch besluit ik gewoon te beginnen en wel te zien hoever ik kom. Ik doe het spel ook niet samen met iemand (wat eigenlijk de bedoeling is), maar zie het als een uitdaging voor mezelf. Ook laat ik de regel dat je de spullen voor twaalf uur ’s nachts het huis uitgewerkt moet hebben, varen. Anders kan ik elke dag wel richting kringloop fietsen en dat is me iets te overdreven. En ik wil ook dingen proberen te verkopen, dat heeft z’n tijd nodig.
Weg ermee!
Op 1 februari begin ik met een paar rode laarsjes. Ooit een keer gekocht bij de kringloop, maar waarschijnlijk maar een keer gedragen. Al vind ik ze nog steeds mooi, de kans dat ik er ooit nog eens in ga lopen paraderen wordt er niet groter op. Weg ermee dus. Ik besluit ze een kans te geven op Marktplaats. Een tientje lijkt me een prima prijs om te beginnen. Van dag 2 tot en met 7 duik ik in de kleding en de boeken. Als ik op Instagram een foto van een stapeltje kleding post, vraagt een vriendin/collega of die leuke, geruite pyamabroek er nog is. ‘Jazeker’ zeg ik en besluit om de hele stapel voor haar achter te laten op het werk. Vindt ze het niks, dan kan het alsnog naar de kringloop. Van de boeken die ik wegdoe, maak ik een foto en app hem naar de overbuurvrouw op mijn werk. Laatst liet ze weten regelmatig de Free Little Libraries in de stad af te stropen, dus ik denk dat er vast iets voor haar bij zit. En ja hoor: twee titels wil ze hebben. De rest zet ik in een boekenkastje bij mij in de buurt.
Goud in de bureaulade
Ondertussen ben ik bij dag 8 en is de elektronische hoek aan de beurt. Onder andere een laptop, kruimeldief, IPod en een smartphone zijn het slachtoffer. Uit nieuwsgierigheid kijk ik wat zo’n oude Samsung Galaxy S4 mini nog doet op het net. Ik ben met stomheid geslagen als ik zie dat er nog vijftig euro voor wordt geboden. Als de wiedeweerga kopieer ik alle foto’s en verdere bestanden naar mijn laptop en trek daarna de telefoon helemaal leeg om hem daarna voor zestig euro op Marktplaats te zetten. Al snel zie ik dat de advertentie heel vaak bekeken wordt en twee dagen later heb ik een serieus bod van vijftig euro. Ik accepteer het en hetzelfde weekend krijg ik handje contantje betaald voor iets want anders waarschijnlijk jaren in mijn bureaulade had liggen verstoffen. Katsjing!
Voor de daklozen
Op dag 10 duik ik in mijn voorraad verzorgingsproducten. Ik was altijd groot fan van de 1+1-acties van Etos en Kruidvat. In die mate dat ik in principe het komende jaar geen douchegel of shampoo meer hoef aan te schaffen. Ook qua tandpasta ligt er een jaarvoorraad, ware het niet dat ik net een tandpasta heb ontdekt die ik fijner vind dan degene die ik normaliter gebruik. Van mijn vrijwilligersavontuur bij de daklozenopvang in de buurt, weet ik dat ze daar altijd zitten te springen om basic verzorgingsproducten. Ik gooi de tubes samen met nog wat andere zaken in een tasje en fiets voor ik naar mijn werk ga even langs Het Stoelenproject om het af te geven. De vrijwilliger die de deur opent, neemt het vriendelijk aan en ik ben blij. Blij dat ik de tandpasta niet meer persé van mezelf hoef te gebruiken en blij dat het een goede bestemming heeft gekregen.
Uitdragerij naast de voordeur
Vanaf dag 11 ga ik door lades, mandjes en kasten en stapelt de berg met spullen voor de kringloop zich steeds hoger op in mijn kleine huisje. Zo nu en dan geef ik nog wel eens wat weg aan vriendinnen (kleurpotloden voor hun kinderen, nogmaals een stel boeken aan de overbuurvrouw van de winkel, readers van een opleiding aan een vriendin), maar verder blijft de berg in razendsnel tempo groeien. Een paar zakken heb ik al weggebracht, maar het voelt op dit moment een beetje als water naar de zee dragen. Omdat ik ook veel zware, stenen dingen weg wil doen en ik geen zin heb om dit gewicht op de fiets mee te zeulen, verzin ik een list. Ik vul een blauwe IKEA-tas met bloempotten, theepotten, fotolijsten en mokken en zet hem naast onze voordeur. Ook hang ik er een briefje bij ‘Ik ruim op! Zie je iets leuks, neem het gerust mee.’ Conclusie: werkt als een tierelier. Op een paar dingen na ben al mijn stenen zooi kwijt.
Game over
Op dag 18 en 19 merk ik dat het steeds lastiger wordt om dingen te vinden die ik weg wil doen. Ik ga nog maar eens langs de boeken en trek nog een keer de bureaulades open. Ok, ik vind wel spulletjes, maar ik voel steeds sterker dat ik dit spel niet volhoud tot en met het einde van de maand. Als ik op dag 20 wéér langs de boeken ga en wéér de bureaulades open trek, besluit ik dat dit mijn laatste dag wordt. Voor de laatste keer fotografeer ik mijn bij elkaar geraapte dingen. Al vind ik het aan een kant jammer dat ik voortijdig de handdoek in de ring moet gooien, vind ik het ook onzin om spullen weg te doen die ik helemaal niet kwijt wil. Dan ga je in mijn optiek voorbij je doel. En ik ben blij met het huidige resultaat. Niet alleen ben ik verlost van een hoop onnodige zaken, maar heb ik ook heel wat dingen teruggevonden, een beetje geld verdiend én nu in het bezit van strak opgeruimde kasten, mandjes en lades. Oftewel: dik tevreden!
(Op de collage van foto's zie je alle spullen die ik in het kader van het spel heb weggedaan, minus dag 5. Blijkbaar heb ik in mijn opruimwoede ook mijn mobiel te fanatiek opgeschoond ;-))
Lukt het jou ook met The Minimalist Game niet om spullen weg te doen? Van beroep ben ik opruimcoach, dus wellicht kan ik je helpen. Kijk maar eens op www.sasjaruimtop.nl
