Net als in 2018 sprak ik ook dit jaar met mezelf af om niet in het vliegtuig te stappen. Begin juli besloot ik om naar het Zuiden van Engeland te gaan en hoe ga je daar als niet-vlieger heen? Inderdaad: met de Eurostar. Dat het duurzamer was, dat wist ik wel, maar was het ook snel, goedkoop en comfortabel? Lees het verslag hier onder en je weet het!
Waar ga ik heen?
Begin juli zit ik koffie te drinken bij mijn goede vriendin Monique. Ze vraagt of ik nog weg ga deze zomer. Ik vertel dat ik in augustus tien dagen vrij genomen heb en zin heb om naar het buitenland te gaan, maar nog niet weet waarheen. Gezien ik met mezelf heb afgesproken ook dit jaar niet te vliegen en je in tien dagen niet in alle uithoeken van Europa komt met bus of trein, denk ik aan iets niet te ver van huis. ‘Het Zuiden van Engeland,’ opper ik als eerste, ‘dat trekt me wel.’
‘Oh,’ zegt Monique ‘ik ga volgende maand ook naar Engeland. Welke week heb je vakantie?’
‘Vanaf de tweede.’
‘Oh, nou…dan zit ik er ook! Dan moet je denk ik ook maar gaan!’
Drie uur later vallen mijn tickets voor de Eurostar in mijn mailbox. Zo snel kan het gaan soms (althans bij mij dan).
Eurostar-ticket
Hoewel ik pas een maand van tevoren boek en het natuurlijk grote vakantie is, vind ik een ticket voor een redelijke prijs: 153,- euro retour. Kijk je op de site van Eurostar, dan zie je overigens geen retourtjes staan, maar alleen enkele reizen. Tip: laat je niet meteen afschrikken door de prijzen. Niet alleen de vertrekdag en -tijd kunnen de prijzen flink doen variëren, maar ook het feit of het een heen- of terugreis is. Boek je ver van tevoren, dan is het sowieso gemakkelijker een betaalbaar ticket te vinden. Ikzelf boek een reis van Amsterdam naar Londen St. Pancras met een overstap in Brussel Zuid/Midi. (De overstap in Brussel is standaard op de heenreis omdat hier de paspoortcontrole plaats vindt. Op de terugreis vanuit Londen rijdt de trein rechtsreeks naar Amsterdam.)
Brussel Zuid
Omdat ik de dag voor vertrek onverwachts in België logeer, vertrek ik op 12 augustus niet vanaf station Amsterdam, maar vanaf Brussel Zuid. Omtrent vijf uur ’s middags loop ik de Eurostar-terminal binnen die gewoon zijn ingang heeft in de vertrekhal van het station. Mijn trein naar Londen vertrekt om tien voor zes. Inchecken kan vanaf ongeveer een uur van tevoren. Hoewel Eurostar die term zelf niet gebruikt, maar spreekt over 'het scannen van de tickets bij de poortjes', doorloop je in principe alle dingen die je normaal op het vliegveld doorloopt. Dus jij en je bagage gaan door de scanner en er is een paspoortcontrole. Verschil is alleen dat je je bagage altijd zelf de trein in meeneemt, er geen restricties zijn op het gebied van vloeistoffen en dat je geen kilometers hoeft te lopen naar de gate.
Boarding
Al gaan bovengenoemde procedures erg vlot: toch zijn we nog niet meteen vertrokken. Op de geplande vertrektijd, staan we allemaal nog in de vertrekhal te wachten tot we kunnen boarden. Als we een kwartier later groen licht krijgen, gaat het ook meteen snel. Hoewel iedereen en masse richting het perron loopt, gaat het ook heel gestructureerd. Dit omdat je per zoveel wagonnummers naar een bepaald platform gestuurd wordt. Ik zit in rijtuig 14 en moet naar platform G. Eenmaal in de trein leg ik mijn backpack in een rek bij de ingang van de coupé en ga ik op zoek naar mijn stoel die (hoera!) bij het raam staat. De stoel zit overigens prima. Niet dat het zo’n hele lange reis is (2 uur vanaf Brussel), maar van een beetje comfort ben ik ook weer niet vies. Qua voorzieningen in de trein is het verder prima. Er is een klaptafel, er is een wc, een restauratie en je kan gratis films kijken als je inlogt op een speciale site. Voor het laatste is het overigens wel fijn als de WIFI het doet (wat niet het geval is, ook op de terugweg niet)
Onder de Noordzee
Een kwartier later dan gepland, rijden we het station uit. Britain, here I come!
Voor we de Kanaaltunnel insjeesen, maken we echter nog een stop in het Franse Lille. Als de trein weer verder rijdt en ik geniet van het Franse landschap dat aan mij voorbij trekt (het voordeel van niet-werkende WIFI), vraag ik mij af of het eigenlijk nog wordt aangekondigd als we zo meteen de Chunnel ingaan. Eigenlijk vind ik het geen kattenpis: tientallen meters onder de Noordzee in een trein, maar goed…vliegen was in dat opzicht ook gekkenwerk natuurlijk. Dus knop om en lekker naar buiten kijken. Of nee: we rijden een tunnel in. Dé tunnel! Nu al?! Nou, boek lezen dan maar en geen rare dingen denken.
Enter Britain
Terwijl ik driftig de volgende bladzijde van mijn Engelse roman omsla, merk ik dat er weer daglicht de coupé in schijnt. We zijn er uit! Nu al?! Ik laat mijn blik over het landschap gaan: groen! Heel veel groen, regen, links rijdende auto’s….ja, we zijn toch echt al in Engeland! Dat ging snel! Allereerst stoppen bij station Ashford International, maar niet veel later rijden we London St. Pancras binnen, middenin het hart van de metropool. Ik pak mijn backpack uit het rek, slinger hem op mijn rug, loop de aankomsthal in en trippel linea recta naar metrostation King’s Cross dat direct aan de hal grenst. Ideaal. Wat een fijne manier van reizen!
Trein vs. vliegtuig
Als we vliegen en treinen naast elkaar leggen, kan ik qua prijs niet zeggen wat voordeliger is gezien dat ligt aan de datum en het tijdstip waarvoor je je tickets boekt. Qua tijd lijkt het alsof vliegen het overduidelijk wint van de Eurostar, maar dat is een grote misvatting. Vliegen naar Londen duurt dan meestal maar een uurtje, maar je moet ook niet vergeten dat je twee uur van tevoren op de luchthaven aanwezig moet zijn én vaak nog een uur onderweg bent om van daar naar de stad te reizen. Bij elkaar is dat dus minstens vier uur. Hoewel de heenreis van Amsterdam naar Londen ivm de overstap in Brussel nu 5 uur is, is de terugreis net als bij vliegen vier uur. Qua duurzaamheid is er wel een groot verschil: stoot je met een retourtje vliegen 100 kg C02 uit, met de Eurostar 12 kg. En tsja…om dat laatste ging het mij toch uiteindelijk. In elk geval: ik ben fan!
