Al jaren organiseert kringloopwinkelketen Rataplan een gratis bustoer langs diverse filialen, genaamd De Ronde Van Rataplan. Iets wat klinkt als een doldwaas uitje voor tweedehands-fanaten zoals ik, dus je begrijpt: ik ging mee!
De Ronde van Rataplan
Met een grote zak vol spullen aan het stuur stap ik op mijn fiets. Het is zaterdagochtend kwart voor negen. Genietend van het zonnetje en de rust op straat, trap ik richting het filiaal van Rataplan aan de Van Slingelandtstraat. Het is vandaag Nationale Kringloopdag en in het kader daarvan organiseert de keten van tweedehandswinkels een jaarlijkse toer langs vijf filialen, oftewel De Ronde van Rataplan. Ik had er werkelijk nog nooit van gehoord, maar toen ik de aankondiging zag, dacht ik: daar moet ik bij zijn! Een dag rondgereden worden door Noord-Holland, koffie, lunch én een waardebon van vijf euro: allemaal gratis en voor niks. Was ik een Nederlander of was ik een Nederlander? Inschrijven met die hap! En zo geschiedde.
Zak eruit, zak erin
Binnen bij het filiaal, geef ik eerst de zak af aan de kassa. Kleding, serviesgoed, rommeltjes en andere dingen waar ik graag vanaf wil of die zoals opruimgoeroe Marie Kondo zou zeggen: ‘geen joy meer sparken.’ Zo, zak eruit, zak erin. Want ik ken mezelf ondertussen: van de kringloop kom ik zelden met lege handen thuis. Laat staan als ik er víjf heb aangedaan. Ondertussen komen er diverse dames binnen die duidelijk ook voor de Ronde komen. Een stel vriendinnen vliegt zowat meteen met een mandje naar boven. Een andere dame op leeftijd laat zich zoals ik eerst een kopje koffie inschenken. Ze vertelt dat ze de advertentie voor deze dag in de krant gelezen had. ‘Mijn vriendinnen zijn er helaas niet meer, dus zo’n georganiseerde dag als deze leek mij een leuk uitje.’ Ondertussen is ook buschauffeur Erik, een relaxte zestiger met snor en bril gearriveerd. Het busje dat hij buiten geparkeerd heeft, is een stuk kleiner dan de touringcar op de flyer, maar de groep vanuit dit filiaal is zoals het blijkt niet zo groot: acht dames staan er op de lijst. Als deze allemaal gearriveerd zijn, springen we opgewonden in het busje: op naar het filiaal aan de Generatorstraat!
Focus: wollen vesten, kast en porselein
In het busje zit dus de dame op leeftijd, de twee vriendinnen, een moeder met twee volwassen dochters, ik en een blonde dame die zich voorin naast Erik heeft gezet. Als ik de twee vriendinnen vraag of ze vandaag op zoek gaan naar iets specifieks antwoordt de een dat haar focus ligt op wollen vesten, een kast en porselein. De andere helft kijkt vooral uit naar bordspellen en colbertjes. De dame op leeftijd zou het leuk vinden als ze iets voor haar kleinkind tegenkwam. Ikzelf zoek niks in het bijzonder, maar ben van plan om (zoals altijd) de kleding- en de boekenafdeling minitieus uit te kammen. Met een bepaald item in mijn hoofd de kringloop ingaan, werkt bij mij niet zo goed. Dan word ik alleen maar geïrriteerd van het feit dat ik het niet vinden kan. Ik snuister gewoon rond en als ik wel iets zie wat mij kan bekoren, dan is dat mooi meegenomen.
Is dit afdruiprekje geen schatje?
Het pand aan de Generatorstaat werd vorig jaar september door brand verwoest en opende een half jaar geleden weer zijn deuren. Als ik nu voor het eerst weer binnen stap, zie ik geen verschil met hoe het eruit zag vóór de brand. Alle afdelingen staan op dezelfde plek en ook de grote, gezellige koffiehoek is terug. Omdat het Nationale Kringloopdag is, staan er voor alle klanten gratis koffie en lekkere koekjes klaar. Boven, tussen de kleding zie ik de twee vriendinnen druk koekeloeren tussen de vesten. Erik kijkt tussen de boeken. Na twee rondjes gelopen te hebben, laat ik mijn kaart afstempelen voor de gratis waardebon (bij elk filiaal krijg je een stempel). Weer bij de bus toont Erik zijn zojuist gekochte boekje over het koningshuis. Zijn blonde buurvrouw is volledig in haar nopjes met een mini-afdruiprek. ‘Sinds kort ben ik alleen, dus dit is ideaal. Is het geen schatje?’ Als Erik wil vertrekken, missen we nog twee mensen: de vriendinnen. De blonde dame besluit acuut de rol van reisleidster op zich te nemen en gaat de vrouwen halen. Met tassen vol komen ze de bus binnen. We zijn compleet: op naar Alkmaar!
Gezelligheid doet kopen
Na een tochtje door het Noord-Hollandse landschap, rijden we Alkmaar binnen. De blonde dame heeft de microfoon gepakt en vertelt ons om hoe laat we straks weer bij de bus moeten verschijnen. We hebben anderhalf uur de tijd, wat ruim lijkt, maar als we de winkel binnenstappen blijkt hij gigantisch! En we moeten ook nog lunchen! Samen met de oudere dame en de twee vriendinnen neem ik plaats aan een tafel waar we genieten van een lekker bordje erwtensoep, stokbrood met kruidenboter en een interessant gesprek. Na de laatste hap vliegen we als de wiedeweerga met een mandje de winkel in. Bij de kledingafdeling staat ondertussen een driekoppig bluegrassbandje te spelen. Erik staat er met zijn neus bovenop en geniet met proppen van de vrolijke muziek die bij het winkelend publiek duidelijk positief op het gemoed werkt. Dat dit zijn uitwerking niet mist op het koopgedrag is duidelijk: als ik na een uur aan de kassa sta met mijn tijdschriften en mijn rokje, staan de kopers niet één, maar twee rijen dik. Gezien de tijd om is, haast ik mij samen met de oudere dame naar buiten waar de bus in geen velden of wegen te zien is. Gelukkig komt de blonde dame ons ophalen en lopen we naar de bus waar de rest al met volle tassen zit te wachten. Op naar Haarlem!
Hit and run
Terwijl we Alkmaar uitrijden, baalt Erik een beetje dat er geen cd-speler in de bus zit: hij had graag zijn zojuist gekochte cd van het bluegrassbandje laten horen. Wat óók een beetje jammer is, is dat we onderweg naar Haarlem in de file belanden. De blonde dame vertelt ons door de microfoon dat we in het eerste filiaal dat we in Haarlem aandoen op de Paul Krugerstraat, slechts een half uur de tijd hebben om rond te kijken. Omdat de winkel op een nogal onzichtbare plek gevestigd is, zijn we ook nog extra tijd kwijt met zoeken naar het pand. Eenmaal gevonden (boven via een lift bij de Vomar), haasten we ons naar binnen en vallen wederom midden in de gezelligheid. Ook hier overal lekkernijen én er is een jonge volkszanger die vanaf een klein podium zijn best doet om de schatzoekers in de feest-stemming te brengen. Na een vlucht door de winkel, ga ik uiteindelijk met een truitje de deur uit. Als Erik de bus opent (hij besloot even een filiaal over te slaan), krijgt hij van de blonde dame een banaan. Als we hem vertellen dat er een Hollandse zanger was, vindt hij het jammer dat hij niet mee naar binnen gegaan is. Voor spijt, helaas geen tijd: op naar filiaal Zijlstraat!
Hoelahoep
De winkel op de Zijlstraat is er een waar ik zelf geregeld kom. Omdat ik normaal vanaf de andere kant de straat in kom lopen, had ik het gezellige terrasje op de hoek nooit gezien. Binnen in de winkel staat wederom een band de spelen. Een hele goede zelfs met mooie melancholische liedjes die goed passen bij deze mooie herfstmiddag. Na mijn gebruikelijke rondjes over de kleding- en boekenafdeling, loop ik langs een rek met curiosa en zie ik iets waar ik al een tijdje nieuwsgierig naar ben: een verzwaarde hoelahoep. Iets waar je -naar het schijnt- weer een smallere taille van krijgt. Omdat ik dat laatste heel graag wil, reken ik hem snel af. Drie euro vijfenzeventig is de schade. Gelukkig bestaat het gevaarte uit losse stukken die aan elkaar geklikt moeten worden. (Ik moet immers straks nog op de fiets naar huis.) Gezien ik vroeg buiten sta, loop ik richting het gezellige terrasje. Daar is ook de oudere dame die al in de zon aan een verse jus zit. Ik zet me naast haar en terwijl we gezellig kletsen komt druppelsgewijs ook de rest van de groep erbij staan. Om vier uur stipt komt Erik voor rijden en stappen we in voor de eindhalte: de Van Slingelandtstraat.
Volgend jaar weer!
In de bus vraag ik de vriendinnen of ze gevonden hebben waar ze naar op zoek waren. Ze zijn tevreden: ze hebben vesten, spelletjes en een colbertje. Een kast en porselein helaas niet. De moeder en haar volwassen kinderen zijn uitermate goed geslaagd: veel serviesgoed voor de oudste dochter die gaat verhuizen en maar liefst drie schemerlampen. De blonde dame heeft het een en ander gekocht, maar zegt toch het meest gelukkig te zijn met haar afdruiprekje. De dame op leeftijd heeft niks gevonden voor haar kleinkind, maar zegt ontzettend te hebben genoten van deze heerlijke dag. Iets wat alle dames beamen: het was super! En hoewel een hele dag winkelen met acht vrouwen voor veel mannen complete horror zou zijn, lijkt het erop dat Erik zich prima vermaakt heeft. Wanneer ik eenmaal weer op de verzamelplek mijn stempelkaart inruil voor een waardebon, roept hij namelijk enthousiast: ‘volgend jaar weer!’
Nou, ikzelf ben er dan waarschijnlijk ook wel weer bij.
Ook interessant om te lezen
Ode aan de IJ-Hallen (geschreven voor GRN United)