Sinds twee jaar werk ik met veel plezier als vrijwilliger bij de inname van kringloopwinkel Kerk en Buurt in de Staatsliedenbuurt. Een topjob als je -zoals als ik- houdt van tweedehands spullen, opruimen en daarnaast ook heel erg nieuwsgierig bent (want wát zit er in die tassen die de mensen komen brengen?) Omdat ik me kan voorstellen dat sommige mensen ook wel nieuwsgierig zijn naar hoe het allemaal reilt en zeilt bij de inname van de spullen, heb ik een verslagje gemaakt van zomaar een werkdag.
Klein en vol
Op dinsdag rond kwart voor tien bel ik aan bij de deur van de winkel, gezeten in de kelder van de Nassaukerk aan de De Wittenkade. Ik ben blij dat kassier Anneke snel open doet, want het is eind november en behoorlijk fris. Terwijl ze weer snel achter haar kassa kruipt om hem te tellen, loop ik naar de keuken om mijn jas op te hangen. Omdat er verder nog niemand aanwezig is, vlieg ik meteen ‘het hok’ in, zoals de inname ruimte onder collega’s genoemd wordt. Wie wel eens iets gedoneerd of binnen gegluurd heeft, weet dat het er klein en vol is. Gelukkig hebben we afgelopen vrijdag zowat alle ingebrachte tassen en dozen weg kunnen werken, zodat we vandaag met ‘een schone lei’ kunnen beginnen.
Kerk en Buurt
De kringloopwinkel is een vast onderdeel van Stichting Kerk en Buurt. De opbrengst van de winkel wordt gebruikt om andere projecten van de stichting te bekostigen. Zo is er inloophuis De Schakel waar doordeweeks gratis ontbijt verstrekt wordt aan dak- en thuislozen en eettafel Filah waar mensen op maandag, woensdag en donderdag voor een prikkie kunnen eten wat de pot schaft. Andere projecten zijn Burenhulp en Burenmaatjes. Het eerste is bedoeld om mensen te helpen met kleine klusjes, een boodschap of een blokje om te lopen. Burenmaatjes is nieuw en vooral gericht op mensen die op zoek zijn naar regelmatig en/of vast contact. En ook al doet de naam anders vermoeden: de stichting gaat níet uit van de kerk. De Nassaukerk is alleen de huurbaas van de winkel en het inloophuis.
Kletsen en cappuccino
Omdat het binnenkort Kerst is, verzamel ik uit de stellingkast wat feestelijke glazen zodat ik ze straks in de winkel kan zetten. Harold, de kersverse coördinator die waarneemt tot vaste coördinatrice Hilde weer terug is, komt het hok binnen en vraagt hoe mijn weekend was. Terwijl we gezellig kletsen, druppelen ondertussen ook mede-vrijwilligers Diddy, Aya en Edward binnen. Ook mijn hok-collega’s Monique en Jeannette hebben al keuvelend hun entree gemaakt. Nadat Jeannette voor ons een aantal heerlijke cappuccino’s heeft gemaakt, stropen ook zij en Monique de mouwen op en gaan aan de slag.
Jeannette (links) en ik. Foto: Jaap Buning
Dit hier, dat daar
De ochtend begon kalm, maar nu verschijnen er steeds meer mensen met volle tassen in het deurgat. De eerste donateur brengt drie slaapmatjes. Ik leg ze meteen in de kast die bestemd is voor bezoekers van De Schakel. Hebben ze een tent, matje of slaapzak nodig dan, mogen ze deze gratis komen halen. Monique is onderwijl druk bezig met het sorteren van de kleding. Stukken die er goed uitzien worden in een zak gedaan zodat ze geprijsd kunnen worden voor in de winkel. Is de kwaliteit wat minder, dan gaan ze in de zak voor Syrië. Zitten er gaten in de kleding of is het vies of verkleurd, dan is het einde oefening en gaat het in zakken voor de textielcontainer.
Reuring
Nadat ik een mevrouw geholpen heb om een gekochte dekenkist de winkel uit te tillen, zie ik dat het half één is. Ik besluit dat het tijd is voor pauze. Hoewel ik in mijn eentje aan de keukentafel zit, is het met de rust snel gedaan. Vrijwilliger van het eerste uur, Aya is namelijk in de keuken bezig om kapotte elektrische apparaten uit te zoeken voor de oud-ijzerboer. Tegelijkertijd vraagt een klant vanuit het deurgat of we verlengsnoeren hebben. Ondertussen is ook oud-bestuurslid en heden vrijwilliger Hokon binnengekomen om het werk achter de kassa van Anneke over te nemen. Tevens kijkt hij even achter of er nog iets leuks is binnengekomen voor de boekenhoek waar hij gepassioneerd de scepter over zwaait.
Het houdt nooit op.
Als ik weer terug ben in mijn hok, geeft een dame een tas vol spullen af uit een hotel. Er zit onder andere een drietal vazen in die ik meteen prijs en in de winkel zet. Daarna verschijnt een dame op leeftijd met een leesplankje voor kinderen die moeite hebben met lezen. ‘Ik heb bewondering voor jullie,’ zucht ze. ‘Ik heb dit werk zelf ooit gedaan en ik vond het verschríkkelijk! Die stroom van spullen houdt nooit op!’ Ik lach en beaam dat het laatste wel waar is. Iets wat we soms als een vloek zien, maar hoofdzakelijk als een zegen. Vooral vandaag is het een komen en gaan van mensen die graag willen dat hun spulletjes een tweede leven krijgen. Op een geven moment staat er zelfs een rij met wachtenden voor het hok. Net als bij de kassa. Wat een drukte zo op de dinsdag!
Blij als een kind
Als ik met een kratje door de winkel loop om wat nieuwe spullen neer te zetten, loopt Johan van de muziek me voorbij met een oliebol in zijn hand. Hij wijst naar de keuken: ‘Mijn buurvrouw die bij een gebakkraam werkt, kwam wat overgebleven bollen brengen. Ik zei: die kan ik mooi meenemen naar de kringloop!’ Even later staan we met een clubje te smullen van deze lekkere, vette eindejaarshap. Jeannette is ondertussen zo blij als een kind. Ze is net uren bezig geweest met het opmeten van een stapel van onder meer paarse en gele velours gordijnen en wat denk je: meteen een berg verkocht! De dame in kwestie gaat ze gebruiken voor een theatertje op school. ‘Geweldig, toch!?’ roept Jeannette. Haar dag kan alvast niet meer stuk.
Foutje
Als ik voor het kantoor de fotolijstjes in de bakken sta te herschikken, komt Harold naar buiten gevlogen: ‘ik heb even op internet gekeken om te zien hoeveel die drie vazen kosten die jij daarnet in de winkel gezet hebt. Het blijkt echt designerspul te zijn: ze staan voor 20 euro op Marktplaats!’ Ik baal als een stekker omdat ik ze voor 3 euro in de winkel heb gezet. Natuurlijk willen we bij Kerk en Buurt onze koopwaar betaalbaar houden (we zijn ook een van de goedkoopste kringloopwinkels van Amsterdam) maar als iets bijzonder en exclusief is, willen we er ook wel wat meer voor vangen. Het is immers voor het goede doel. Maar goed: het is soms lastig, ergens de juiste prijs op plakken. De twee klanten die elk net voor een prikkie met een designervaas de deur uit gingen, hebben ik elk geval dikke mazzel!
Niet rijk, maar blij
Het is bijna vier uur en dus sluitingstijd. Monique en Jeannette zijn met een volle steekkar naar de textielbak gewandeld en ik met mijn twee big-shoppers richting de papier-en glasbak. Afval dat niet gescheiden kan worden, gaat bij het restafval. Er wordt geveegd, gestofzuigd en Hokon deelt de vrijwilligersvergoedingen uit. Gezien ik onder het werk door allerlei leuke dingen gevonden heb, sla ik mijn verdiende zes euro meteen weer stuk bij de kassa. Nee, rijk word je niet van vrijwilligerswerk, maar oh, wat is het leuk. We hebben een fijne club, maken lol, helpen ondertussen mooie en goede spullen aan een verdiend tweede leven én doen iets voor het goede doel. En ok, je vindt ook zelf wel eens wat leuks. Het leven van een vrijwilliger is zo gek nog niet.