Kledingruil is hot! Overal door het land worden middagen en avonden georganiseerd (mét of zonder bubbels) waarbij dames goedkoop en gezellig hun garderobe kunnen uitbreiden. Ikzelf ging afgelopen zaterdag naar Badhuis Leidsebuurt in Haarlem om eens te kijken hoe dat er nu aan toe gaat op zo’n middag. Is het elkaar de ogen uitkrabben voor een jurkje of gewoon gezellig honderdduizend dingen passen met buurvrouwen en vriendinnen?
Van XS tot XL
Een lange, jonge vrouw komt binnen, haalt diverse shirtjes en bloesjes uit een plastic zak en legt ze op tafel: ‘sorry voor de kreukels, ik had geen zin om te strijken. Of eigenlijk: alles wat gestreken moest worden, breng ik nu in.’ Het is zaterdagmiddag twee uur en ik bevind mij op een kledingruilmiddag in Badhuis Leidsebuurt te Haarlem. Langzaam druppelen ze binnen: vriendinnengroepjes, moeders met grote dochters, moeders met kleine dochters en een enkele eenling zoals ik. De leeftijden variëren van achttien tot pakweg vijfenzestig, de kledingmaten van XS tot XL. In theorie betekent dit dat ik met mijn maat 42 in principe iets zou kunnen scoren. In de praktijk gooit mijn kritische aard echter vaak roet in het eten, dus de kans dat ik met lege handen de deur uit ga, is een stuk groter. Maakt ook niet uit: ik kom hier om een stukje te schrijven. Elk kledingstuk dat wonderwel door de uiterst strenge keuring komt, is bijvangst.
Vrijwilligers van het Badhuis
De middag is een initiatief van het Badhuis. Dit gebouw (waar vroeger inderdaad volop gebadderd werd) is jaren geleden op succesvolle wijze door buurtbewoners uit de klauwen van een projectontwikkelaar getrokken en doet vanaf 2012 dienst als gezellig buurthuis waar door vrijwilligers van alles georganiseerd wordt. Het kledingruil-gebeuren dat hier al vier jaar plaats vindt, is in handen van Bregje, Sandra, Anja en Ellen (die vandaag helaas niet aanwezig is). Volgens Sandra is het fijn om het met een aantal mensen te doen, omdat ze zo de taken wat kunnen verdelen. Vandaag checkt Sandra de kleding op kwaliteit en geschiktheid en schrijft Bregje de naamkaartjes die zometeen aan de kledingstukken gehangen mogen worden. De entreeprijs van 2,50 betalen we bij Anja aan de bar.
Wie krijgt het bloesje?
Het principe met de naamkaartjes is nieuw. Bregje: ‘voorheen brachten mensen hun spullen, namen ze mee wat ze leuk vonden en waren ze weer weg. Niet zo gezellig dus. In een poging het wat socialer te maken, doen we het nu anders. Je krijgt nu tien kaartjes met je naam erop. Deze mag je hangen aan de kledingstukken die je leuk vindt. Het kan dus goed zijn dat er straks aan één bloesje drie kaartjes hangen. De bedoeling is dat je elkaar dan bijeen roept, samen gaat passen en dan kijkt bij wie het bloesje het leukst staat. Op deze manier leren mensen elkaar beter kennen, wat natuurlijk leuk is, gezien dit toch een buurthuis is en het hier gaat om ontmoeten.’
‘Is dit truttig of is dit leuk?’
Zo’n vijftien dames snuffelen ondertussen driftig door de twee grote kledingrekken waar iedereen z’n afdankertjes zelf aan heeft opgehangen. Ook staat er een grote tafel die vol ligt met voornamelijk spijkerbroeken en hier en daar een tasje of een sieraad. ‘Ik heb een stippelneiging op dit moment,’ mompelt een dame terwijl ze een zwart bloesje met witte stipjes bestudeert. Naast me haalt een jonge meid het gebloemde rokje dat ikzelf heb ingebracht uit het rek: ‘is dit truttig of is dit leuk?’ vraagt ze haar moeder. ‘Hártstikke leuk!’ antwoordt moeder, zoals moeders dat doen. Aan ongeveer de helft van alle kledingstukken hangt nu een kaartje. Sommige hebben er inderdaad drie. Nadat de keuzes gemaakt zijn, gaan de meeste dames even zitten met een kop thee om zich op te maken voor de volgende ronde: het passen.
‘Kiki, wij gaan strijden!’
Her en der verspreiden de dames zich door de zaal om de kledingstukken van hun keuze te passen. Zelf heb ik (zoals ik verwacht had ) slechts aan twee dingen een kaartje gehangen. Een bloesje met stippen en een met sterren. Ook was ik helemaal verkikkerd op een kort jasje met luipaardprint, maar helaas was dit vier maten te klein. Het bloesje met de sterren valt af, die met de stippen staat best aardig en mag daarom mee naar huis. Plus nog een zwart hemdje dat ik later op de tafel spot. ‘Kiki?’ roept de dame met de stippelneiging door de zaal. ‘Wie is Kiki? Kiki: wij gaan strijden!’ Ze houdt een rood shirt met luipaardprint omhoog dat ik heb ingebracht. De dame past hem eerst. Helaas vindt ze hem aan haar lijf toch iets minder leuk. Bij Kiki -de jonge meid van mijn gebloemde rokje- zit hij als gegoten. Het rokje gaat niet mee met haar naar huis, het shirt wel. Leuk om zo’n shirt dat normaal maar doods in de kast hangt, met eigen ogen een tweede leven te zien krijgen!
Voor de vluchtelingen of volgende ronde?
Rond kwart voor vier als de middag op zijn eind loopt, staat een paar dames nog te passen, maar zitten de meesten gezellig te kletsen. Aan de rekken hangt zeker nog driekwart van de totale inbreng. Iedereen mocht maximaal vijftien stuks doneren en dat is niet voor niks. Volgens Sandra wordt het anders veel te veel. Ook mogen er geen basic shirts of afgedragen dingen ingeleverd worden: ‘Kleding moet wel een beetje leuk zijn en er goed uitzien. Anders blijft alles hangen en zijn we niet meer dan een doorgeefluik voor de kledingcontainer.’ De inhoud van die container gaat naar vluchtelingen. Als mensen hun eigen kleding weer mee naar huis willen nemen voor eventueel een volgende ronde, dan is dat ook prima. Ik zelf laat mijn kleding achter en stop mijn stippelblouse en hemdje in mijn tas. Het was een leuke middag inclusief mooie bijvangst. Hopelijk heeft iedereen iets naar zijn gading gevonden, want dat is toch wel het streven van de organisatrices: dat iedereen met iets leuks naar huis gaat!
